این گزارش به دو موضوع اصلی در دهه شصت ایران می‌پردازد: یک، ارتکاب جمهوری اسلامی به «نسل کشی» اقلیت‌های اتنیکی و مذهبی نظیر بهاییان و کرد‌ها؛ دوم، «جنایت علیه بشریت» که شامل شکنجه، اذیت و آزار، اعدام «فراقضایی» و ناپدید‌سازی قهری مخالفان سیاسی و کودکان است.به لحاظ حقوق بین‌الملل، این دو جرم در کنار «جنایت‌های جنگی» مقوله «جنایت‌های سبعانه» (Atrocity Crime) را شکل می‌دهند.مهم‌ترین بخش سخنان جاوید رحمان اما دربارۀ «تجاوز» و «آزار جنسی» زنان زندانی در جمهوری اسلامی مبتنی بر «جنایت جنسیتی» بود.
او مصداق ارتکاب جمهوری اسلامی به «جنایت علیه بشریت» را نه فقط شکنجه، اعدام، و آزار واذیت زندانیان سیاسی بلکه همچنین اعدام بسیاری از زنان در دهه شصت عنوان کرد؛ زنانی که پیش از اعدام به آنان تجاوز شده بود. گزارشگر سازمان ملل اشاره کرد که بنا بر آموزه‌های اسلامی زنان «باکره» نمی‌توانند اعدام شوند و بنابراین مأموران امنیتی جمهوری اسلامی مبتنی بر یک «ذهنیت مذهبی» ابتدا به زنان تجاوز و سپس آنها را اعدام می‌کردند. بنا به شهادت خانواده‌های اعدامیان که رحمان جاوید با آنها مصاحبه کرده است، بسیاری از مأموران امنیتی بعد از اعدام زندانیان سیاسی زن برای خانواده‌شان به خاطر جشن‌گرفتن ازدواج دخترشان گل و شیرینی می‌بردند.
