جنگی ۱۲ روزه در گرفت؛ از ۱۳ ژوئن ۲۰۲۵، اسرائیل به‌صورت غافلگیرانه تأسیسات هسته‌ای و نظامی ایران را هدف قرار داد و پاسخ ایران حملات موشکی و پهپادی بود. در این میان، رهبر جمهوری اسلامی، آیت‌الله علی خامنه‌ای، در سکوتی آشکار فرو رفت و حضور عمومی‌اش برای مدتی طولانی کمرنگ شد—پدیده‌ای که باعث بروز حدس و گمان‌های گسترده شد .
پرده‌برداری: چرا خامنه‌ای «ناپدید» شد؟
بر اساس گزارش وزارت دفاع اسرائیل، خامنه‌ای به‌خوبی از خطر آگاهی داشت و برای محافظت از جانش به‌طور کامل مخفی شد و ارتباطاتش با فرماندهان کلیدی را نیز قطع کرد. وزیر دفاع وقت اسرائیل گفته است:
«اگر خامنه‌ای قابل دسترس بود، ما او را حذف می‌کردیم. اما او خطر را می‌دانست و در زیر زمین ناپدید شد...»
این اقدام نشان داد که حتی بالاترین مقام رسمی کشور، در روزهای جنگ، فرماندهی عملی بحران را از دست داده و به‌جای حضور در صحنه، در پس پرده‌ی امنیت خود پنهان شد.
روایت رسمی جمهوری اسلامی: تحریف واقعیت و تولید امنیت کاذب
پس از پایان جنگ، به‌صورت رسمی اعلام شد که دشمن قصد داشته نظام سیاسی ایران را با تمرکز بر رهبر آن نابود کند. شورای عالی امنیت در موضعی اعلام کرد:
«دشمن در کمتر از شش روز قصد براندازی داشت، ولی این نقشه به‌واسطه‌ی انسجام ملی و مقاومت خردمندانه شکست خورد» .
در خط دیگری، خامنه‌ای ضمن بازگشت به عرصه عمومی، گفت که هدف حملات اسرائیل، «ضعیف‌سازی نظام اسلامی و تحریک ناآرامی داخلی برای سرنگونی آن» بوده .
اعتراض: وقتی رهبر یک ملت از تودۀ مردم پنهان می‌شود
این رخدادها مجموعه‌ای از پیامدهای خطرناک را به‌دنبال داشت:
1. افزایش بی‌اعتمادی به دولت
وقتی رهبر عملیات فرماندهی را به‌واسطه‌ای مانند تماس و حضور مستقیم اجرا نمی‌کند، جایگاه رهبری تضعیف می‌شود.
2. تهدید مشروعیت نظام
خامنه‌ای با سکوت و پنهان‌کاری، به شکاف بین حاکمیت و مردم دامن زد و این رفتار، مصداق عدم توان مواجهه مستقیم با بحران است.
3. پیام سمبلیک به مردم: پنهان شدن، نمادی از ترس و ضعف است، نه اقتدار و رهبری.
نتیجه‌گیری: روزی که رهبری به زیرزمین رفت
جنگ ۱۲ روزه، نه‌فقط یک رویارویی نظامی بلکه آزمونی بحرانی برای رهبری سیاسی ایران بود. خامنه‌ای در روزهای سخت، تصمیم گرفت امنیت فردی‌اش را بر جان مردم و حتی تصویر رهبری نظام مقدم بداند. این تصمیم، ناخودآگاه پیام این را به جامعه مخابره می‌کند: در لحظات بحرانی، توقع امنیت از رهبران توهمی بیش نیست.
